روایت من از اتاق درمان:

اتاق درمان فضایی است برای فکر کردن و رشد. قرار است با مراجع بنشینیم و تلاش کنیم با او به فهمی از دنیای درون روانی او دست یابیم و در مسیر رشد با هم گام برداریم. فکر می کنم مهم ترین کار درمانگر دریافت حس ها و عواطف بیمار و پردازش آن ها است. در این مسیر که مسیر دشواری برای بیمار و درمانگر است قرار است دریافت کننده عواطف بیمار باشیم بدون ان که آن ها را به صورت پردازش نشده به او باز گردانیم. اتفاقی که در دنیای بیرون برای او می افتد. قرار است تجربه او با ما متفاوت ازتجارب تروماتیک قبلی و بیرونی باشد. باید بتوانیم ابژه ای باشیم که حس می کند، دریافت می کند، پردازش می کند و معنا می دهد. تا شاید احساسات و عواطف بدون نام و ترسناک بیمار برایش قابل پذیرش باشد و بتواند به یکپارچگی برسد.