روایت من از اتاق درمان:

هر یک از ما روایتی شنیدنی از خود و زندگی اش دارد و التیام و شفا، در گفتن و شنیدن جزئیات این روایت و فهم پیچیدگی های آن است. در اتاق درمان امکانی ایجاد می شود برای نگاهی متفاوت به این روایت و در نهایت رسیدن به روایتی جدید و منسجم. اتاق درمان فضایی امن برای تجربه پیوندی متفاوت با دیگری است؛ نوعی از ارتباط با دیگری که تاکنون بدین شکل تجربه نشده و بستر خودتاملی و کشف را مهیا می سازد. این نقطه امن در بستر این ارتباط، مراجع را قادر می سازد به نقاط مه آلود روانش سفر کند، به ریشه ناخودآگاه مشکلاتش پی ببرد و در این فرایند توانایی اندیشیدن، جایگزین تکرارهای پی در پی شود. در این روند، مراجع با محدودیت های خود و چرایی آن ها آشنا شده و قادر می شود مسیر جدیدی را با آگاهی و خلاقیت بیشتر بسازد و با رهایی از میل ناخودآگاه به تکرار تجربیات، انتخاب های گسترده تری در زندگی داشته باشد.