روایت من از اتاق درمان:

زخم هایت را نشانم بده؛ تا بدانم چگونه درکت کنم... واقعیت این است که همه ما پشت نقاب بزرگسالیمان کودکی داریم نیازمند عاطفه، گذشت و عشق. در واقع وقتی نیازهای هیجانی مان برآورده نمی شود، بخشی از وجودمان احساس زخم خوردگی می کند. ما با روان درمانی می توانیم کودک زخم خورده درون خود را به فرزندی قبول کنیم و از آن مراقب کنیم. هدف از روان درمانی فردی این نیست که آنچه در گذشته رخ داده باطل شود، بلکه شفای زخم های هیجانی با جایگزین های سالمی مانند تجربه احساس حمایت، امنیت و امیدواری کمک می کند تا اثرات آسیب های گذشته در زمان حال کاهش یابد. درست است که ما سهمی در ایجاد زخم ها نداشته ایم، اما درمان آن ها برعهده ماست. ای شیرین ترین آفریده ها؛ برآنم که حال خوب را بر دلتان بنشانم زیرا دوست داشتن شما شغل دل من است. با من همسفر شوید.