روایت من از اتاق درمان:

این روزها آن چه مراجعین را ترغیب به گرفتن درمان می کند فرسودگی در وضعیت های معمول زندگی روزمره است؛ مسائل مرتبط با تنهایی و در رابطه ماندن، سوگ ها و فقدان های معمول زندگی، بحران ها، تغییرات ناشی از افزایش سن و ورود فرزند و توان فهم احساسات دوگانه خود، تحمل عدم قطعیت، شرم و احساس گناه، تاب آوری و... که بیشتر برآمده از دل زندگی در جهان مدرن هستند. همان قدر که مهم است در جعبه ابزارمان مجهز به تشخیص باشیم، لازم است در این موقعیت ها بتوانیم تجربه جدیدی از رابطه با دنیای درونی و بیرونی و ایجاد اشتیاق برای فکر کردن به خود در مراجع ایجاد کنیم. در عین حال بتوانیم فکر و نگاهمان نسبت به آن ها را تازه تر کنیم و برای کار کردن با آن ها ابزارهایی کارآمد و جدید دست و پا کنیم. گمان می کنم رسیدن به این نقطه در کنار مطالعه مستمر، مستلزم درمان گرفتن جدی خود ما درمانگران است.