روایت من از اتاق درمان:

ظرفی که پر می شود، ناگزیر سرریز می کند مثل روان آدم. پر که می شود سرریز می کند توی دوستی، کار، توی استراحت، توی خیال پردازی های نیمروز، توی رابطه با آدم ها. روان آدم که پر می شود سرریز می کند به همه زندگی. باید ایستاد، حتی کوتاه. نشست، خوابید، کمک گرفت، حرف زد(به نقل از محمود مقدسی) و آن جا اتاق درمان است.