روایت من از اتاق درمان:

درمان روانکاوی فرآیندی عمیق و متمرکز بر کشف ریشه‌های ناخودآگاه مسائل روان‌شناختی است که از دیدگاه درمانگر، فرصتی برای مراجع فراهم می‌کند تا الگوهای پنهان ذهنی، تعارضات درونی و احساسات سرکوب‌شده خود را شناسایی کند. در این روش، مراجع از طریق تداعی آزاد، بیان افکار و رؤیاها، و کاوش در روابط گذشته و حال، به بررسی تأثیرات ناهشیار بر رفتارها و احساسات خود می‌پردازد. درمانگر در این فرآیند از ابزارهای متعددی استفاده می‌کند. مقاومت به عنوان یکی از این ابزارها، به تلاش ناخودآگاه مراجع برای جلوگیری از مواجهه با احساسات یا خاطرات دردناک اشاره دارد. انتقال نیز فرایندی است که طی آن مراجع احساسات و انتظارات مرتبط با روابط گذشته‌اش را به درمانگر نسبت می‌دهد، و تحلیل آن به درک عمیق‌تری از تعارضات و الگوهای عاطفی کمک می‌کند. علاوه بر این، روانکاو از تحلیل رؤیاها استفاده می‌کند، که در آن نمادها و محتوای رؤیاها به‌عنوان دریچه‌ای به ناخودآگاه بررسی می‌شوند. تداعی آزاد، یکی دیگر از ابزارهای کلیدی، مراجع را تشویق می‌کند تا بدون سانسور یا قضاوت، هر آنچه به ذهنش می‌رسد را بیان کند. این ابزارها به روانکاو امکان می‌دهند تا به عمیق‌ترین لایه‌های روان مراجع دست یابد و درمانگر در این فرآیند، به‌طور مداوم به تحلیل و بازتاب این تجربیات می‌پردازد تا به مراجع کمک کند الگوهای تکراری روانی خود را شناسایی کرده و تغییرات عمیق و پایدار در ساختار شخصیت خود ایجاد کند.