روایت من از اتاق درمان:

اتاق روان درمانی تحلیلی، فضایی است که در عین سادگی، عمقی بی‌انتها دارد. یک مبل راحتی با بافتی نرم، شاید رنگی خنثی، که دعوت به نشستن و گفتن می‌کند. پشت آن، صندلی تحلیل‌گر، ساکت و بی‌صدا، همچون شاهدی در سایه. نوری ملایم از چراغی کنار اتاق، فضایی امن و گرم می‌آفریند. کتابخانه‌ای کوچک، با عناوینی که رازهای ناخودآگاه را نجوا می‌کنند و شاید یک تابلوی نقاشی انتزاعی که ذهن را به سفری دوردست فرا می‌خواند. این جا جایی است که واژه‌ها به معنا بدل می‌شوند و سکوت، عمق‌دارترین صدا را می‌یابد.