روایت من از اتاق درمان:

اتاق درمان جایی است که مراجع بی قید و شرط پذیرفته می شود، بدون این که مورد قضاوت قرار بگیرد، بدون اینکه برچسب بیمار و یا برچسب اختلالات مختلف را دریافت کند. یاد می گیرد همانند درمانگر که از کوه خود بالا می رود از کوه خودش بالا برود. منتهی تفاوت درمانگر با مراجع در این است که درمانگر که بالا می رود بر بالا رفتن مراجع هم نظارت دارد، ولی مراجع فعلا نمی تواند بر درمانگر نظارت داشته باشد. بستری است که می تواند احساسات منقبض شده اش را به جریان بیاندارد و در مرحله بعدی با کمک درمانگر به آگاهی برسد و در جریان درمان تعهد برای تغییر را به دست بیاورد؛ بستری که یاد می گیرد قسمت غیر قابل تغییر زندگیش را بپذیرد و برای قسمت قابل تغییر کارهای موثر انجام دهد و در نهایت مراجعان درمان شده به یک مفهوم مهم دست می یابند؛ کنترل موثر بر زندگی همان مفهومی که قبل از درمان نداشتند؛ و در نهایت همه این ها با درمانگری اتفاق می افتد که خودش را درمان کرده است.