روایت من از اتاق درمان:

اتاق درمان هم نشینی درمانگر و بیمار به مثابه دو همسفر است. در این مکان تلاش می شود تا مراجع خودش را بشنود، صرفا نه آنچه می گوید بلکه آنچه نمی گوید و آنچه با کلیه واکنش های خویش بیان می کند. درمانگر نیز گوش می سپارد اما نه گوش دادن معمولی، بلکه چیزی فراتر از آن و شنیدن تداعی ها و مسیرشان از میان گفته ها و ناگفته ها. و در این همسفری تلاش می شود تا بیمار با آنچه نیست و با آنچه می تواند باشد آشنا شود.